Ik werkte toen voor VDAB.

Nét op die dag had ik als opleidingsverantwoordelijke een vergadering gepland met alle opleiders, een heel fijn team van gemotiveerde collega’s. Zij zakten die dag vanuit alle kanten van Vlaanderen af naar Brussel, op mijn vraag…

Schuldgevoelens, omdat ik mijn team nét die dag naar Brussel had laten komen.

Onderweg hoorde ik op de radio dat er aanslagen hadden plaatsgevonden op de luchthaven van Zaventem. Plichtsbewust reed ik toch verder naar hartje Brussel, niet wetende wat er nog stond te gebeuren.

De volgorde van de gebeurtenissen die dag is alom gekend. Angstvallig volgden we alles op, collega’s die nog moesten toekomen verwittigden we in sneltempo, we probeerden de veiligheid in het gebouw te garanderen (ook al kon het gebouw om één of andere reden niet afgesloten worden). Waartegen we ons exact moesten beschermen wisten we niet, de gekste verhalen deden al snel de ronde.

Adrenaline, mijn beste vriend die dag.

Ondertussen was er een bom ontploft onder het VDAB-gebouw in de Wetstraat. We hadden geen idee hoe het met onze collega’s ging…

Machteloosheid, bezorgd zijn en niets kunnen doen.

We mochten het gebouw niet verlaten, omdat de politie vreesde voor meer aanslagen op andere gebouwen. Nou, daar zit je dan.

Mijn oudste zoon, die toen 15 jaar was, had alles op school vernomen en stuurde mij een zeer ongerust sms’je. “Alles OK, mama?” “Ja hoor, schat, no worries…”

Even later was alle telefoon- en sms-verkeer geblokkeerd, van communicatie met je familie was geen sprake meer.

Stress, om alles die dag in goeie banen te leiden.

Pas in de late namiddag mochten we op eigen houtje proberen thuis te geraken. Een collega zou meerijden.

Het beeld van het verlaten Brussel, waar enkel legerwagens, soldaten en politie op straat waren en waar je voor het eerst een speld kon horen vallen, zal mij eeuwig bijblijven. We slaakten een zucht van opluchting toen we eindelijk de A12 bereikten. Het was zeer stil onderweg.

Angst, omdat je niet weet wat er verder in Brussel aan de gang is.

Als een echte moederkloek vroeg ik aan alle opleiders om mij zeker een bericht te sturen wanneer ze veilig thuis waren. ’s Avonds laat was ik eindelijk gerust.

Shock, van de beelden op het nieuws ’s avonds, die ik bewust gedurende de dag niet bekeken had.

En de dag erna, het besef.

Tranen, van ontlading.

***

Ik schrijf dit met grenzeloos respect voor alle slachtoffers van 22/3 en hun familie en voor alle betrokken zorgverleners.

Laat het duidelijk zijn dat ik mezelf niet beschouw als een slachtoffer van 22/3, dat zou zeer onrespectvol zijn tov de échte slachtoffers. Maar 22/3 heeft wel een blijvende indruk en herinnering nagelaten in mijn leven.

Ik overwoog al langer om afscheid te nemen van mijn toenmalige job en om de stap te zetten van zelfstandige in bijberoep naar hoofdberoep, om mijn droom waar te maken. De gebeurtenissen van 22/3 waren zeker niet de aanleiding, maar ze hebben alles wel nog meer in een stroomversnelling gebracht.

We leven maar één keer en we moeten daar echt het beste van maken.

Elke dag opnieuw.

Blijf altijd in je dromen geloven en ga ervoor.

En wacht niet tot er iets ergs gebeurt.

***

Wat deed jij die dag?

Heeft 22/3 jouw leven veranderd?